دلم برای آدم های تنها می سوزد .
آن دسته آدم هایی که برای خودشان آنقدر ارزش قائلند که هرکسی را لایقِ همنشینی نمی دانند .
همان هایی که حریمشان ، حرمت دارد .
دلم برای بغض هایِ بی مخاطبشان می گیرد .
دلم برای لبخند و شیطنت های تبعید شده شان می سوزد .
این آدم ها اشتباه نکرده اند .
لیاقتشان هم تنهایی نیست . !
ما گناهکاریم .
نباید جوری می شدیم که حالا ؛
تنهایی شان را به حضورِ ما ترجیح دهند
با خودمم #خودم
دلنوشته های هلیا سوزد منبع
درباره این سایت